معمای پاهای قطع شده در ساحل شهر آرام کانادایی

به گزارش تیتر داغ؛ گاهی امواج دریا اشیای عجیب و غریبی را به ساحل می‌آورند و این اتفاق طبیعی است. اما در آگوست سال ۲۰۰۷، ساحل یکی از جزایر کوچک در نزدیکی کانادا شاهد چیز فوق العاده عجیبی بود تا جایی که به یکی از پیچیده‌ترین معما‌های سال‌های اخیر تبدیل شد.

در یک روز آفتابی و زیبا دختر کوچکی از هوای دل‌انگیز ساحل جزیره کانادایی “جیدیدیا” لذت می‌برد و موج‌های کوچک و گرم، شن‌ها را در زیر پا‌های او به حرکت درمی‌آوردند. ناگهان چشم دختر به یک لنگه کفش ورزشی آدیداس افتاد که روی شن‌ها افتاده بود.دخترک از روی کنجکاوی کفش را برداشت و داخل آن را نگاه کرد و ناگهان فریاد بلندی کشید و کفش را پرتاب کرد و گریخت.

پدر از او پرسید چه اتفاقی افتاده و دختر که در حالتی عصبی گریه می‌کرد گفت که داخل کفش، یک پای قطع شده وجود دارد و داستان از این جا شروع شد.

طبعا ممکن است با خود بگویید چیز عجیبی نیست و گاهی دریا جسد تجزیه شده غرق‌شدگان را به ساحل پرتاب می‌کند، و این پای قطع شده داخل کفش، حتما برای آدمی است که خیلی وقت پیش در دریا غرق شده و دریا جسد او را تجزیه کرده‌است. این نظریه ممکن و محتمل است، اما وقتی این اتفاق ۲۱ بار رخ دهد، آنگاه چه خواهید گفت؟!

به فاصله کمی از پیدا شدن کفش اول، ۲۱ بار دیگر همین اتفاق در همان ساحل رخ داد و صد در صد نمی‌تواند تصادفی باشد. بعد از سال ۲۰۰۷ به ندرت می‌توانید گردشگران را در ساحل دریای “سالیش” که بین آمریکا و کانادا مشترک است ببینید.

معمای پا‌های قطع شده درون کفش‌ها، باعث ترس مردم شد و هزاران علامت سوال را در ذهن آن‌ها شکل داد. این موضوع افکار عمومی جهان را تحت تاثیر قرار داد. مسئولان کانادایی ادعا کردند که قطع پا‌ها نمی‌تواند یک عمل جنایتکارانه باشد و قطعا انگیزه‌های جنایی پشت آن وجود ندارد، بلکه املاح موجود در دریا باعث تجزیه بدن و جدا شدن پا از اجساد شده است.

هر چند مسئولان انکار می‌کردند، دلایل زیادی وجود داشت که نشان میداد کسی در حال ارتکاب جنایت است، اما مسئولان کانادایی اصرار می‌کردند که کار، کار طبیعت است و قربانیان افراد بیماری بوده‌اند که خودکشی کرده‌اند. از جمله این حامیان این فرضیه، گایل‌اندرسون استاد جرم‌شناسی دانشگاه سایمون‌فریزر کلمبیا بریتانیا بود؛ همسو با دولت کانادا به روزنامه دیلی‌بیست و کانال فاکس‌نیوز گفت: اگر دقت کنید پا‌های قطع شده، در کفش پاشنه‌بلند یا دمپایی نیستند و در کتانی ورزشی بوده و طبیعی است که کتانی سنگین‌تر است و از بدن جدا می‌شود، کفش‌ها هم برای بیماران روانی بوده که خودکشی کرده‌اند.

خب، ممکن است حرف آقای اندرسون درست باشد، اما سوالی که باید از او پرسید این است: از کجا می‌دانید صاحبان این کفش‌ها از نظر روانی مشکل داشته‌اند؟ آیا کفش‌ها، این را به شما گفته‌اند؟ آیا جسدی یافته‌اید و آن را کالبدشکافی کرده‌اید؟

مارک‌میندلسون کارشناس جنایی نیز سوال‌های مشابه پرسید: آیا همه کسانی که خودکشی کرده‌اند کفش ورزشی به پا دارند؟ فقط وقتی مسئولان ادله قاطع بیاورند می‌توانیم حرفهایشان را باور کنیم که عوامل طبیعی این حوادث را رقم زده‌است. بیایید کمی دست از خوش‌بینی برداریم و باور کنیم که در پشت این معما، راز‌های شیطانی و شریرانه نهفته است.

مارک‌میندلسون: بیایید کمی دست از خوش‌بینی برداریم و باور کنیم که در پشت این معما، راز‌های شیطانی و شریرانه نهفته است!

مسئولان حکومتی حتی فرضیه عجیب‌تری ارائه دادند و گفتند این کفش‌ها به قربانیان سونامی سال ۲۰۰۴ جنوب شرق آسیا تعلق دارد، زیرا زمان ساخت برخی از این کفش‌ها به قبل از ۲۰۰۴ باز می‌گردد. سوال اینجاست که چگونه دریا این کفش‌ها را به جای اینکه به سواحل نزدیک اندونزی، چین یا هند ببرد به سواحل سالیش آورده است.

آیا ما با یک قاتل زنجیره‌ای روبرو هستیم که قربانیانش را در ساحل می‌اندازد؟

لاپوشانی‌های عجیب دولت، برخی از صاحب‌نظران را به فرضیه‌ای ترسناک‌تر رساند: آیا ما با یک توطئه از سوی حکومت روبرو هستیم؟ آیا آن افراد از سوی سیستم سری آن منطقه کشته و پاکسازی شده‌اند؟ آیا جزیره مکان سری برای اعدام و یا خلاص شدن از آدم‌های نامطلوب حکومت کانادا بوده است، آیا این ماجرا به آداب و رسوم فرقه یا گروهی مخفیانه تعلق دارد؟!