آب سوز کردن خودرو ها دروغ تا واقعیت

له گزارش تیتر داغ؛ با افزایش قیمت بنزین و سهمیه‌بندی آن، یک بار دیگر بحث آب سوز کردن خودروها مطرح شده است تا جایی که صحبت از ثبت نام در این طرح در روزهای اخیر به میان آمده و سامانه‌ای هم برای آن معرفی شده است.

بیت ران – بدون شک دستیابی به چنین فن‌آوری، انقلاب عظیمی نه تنها در صنعت خودروسازی بلکه در سایر صنایع به پا خواهد کرد.

شروع ماجرای آب‌سوزی
شاید همه چیز از یک فیلم در فضای مجازی شروع شد. شخصی شیلنگ آب را داخل باک پژو ۴۰۵ قرار می‌داد. بعد خودرو را استارت می‌زد و راه می‌افتاد می‌رفت. همین فیلم پای مدعی این اختراع را به شبکه سوم سیما و برنامه صبحگاهی رضا رشیدپور کشاند.

جاسمی مدعی شد با هزینه ۶۰۰ هزار تومان می‌تواند یک خودرو را از «بنزین‌سوز» به «آب‌سوز» تبدیل کند. او برای اعتبار بخشیدن به اختراع خودش اعلام کرد آن را در انگلستان به ثبت رسانده است و در ضمن از ۲۶ کشور جهان هم دعوتنامه دارد که به هیچ کدام‌شان پاسخ مثبت نداده است، چون می‌خواسته اختراعش را در کشور خودش حفظ کند.

ادعا‌های مخترع آب‌سوزی
مخترع جوان ایرانی مدعی است، خودروی مد نظر او نه تنها با آب معمولی که با آب شور دریا و پسماند هم کار می‌کند.

او گفته اگر دولت همکاری کند با صرف هزینه ۶۰۰ هزار تومان می‌تواند خودرو‌ها را آب‌سوز کند و بدون همکاری دولت، دو میلیون و ۵۰۰ هزار تومان برای این کار پول لازم است که بعد از نصب آن، خودرو با قرص‌هایی با مبلغ ۱۰۰۰ تومان آب‌سوز خواهد بود.

او مدعی است، کشور‌های پیشرفته جهان از این فناوری در ناوگان نظامی‌شان استفاده می‌کنند و فقط از بعد امنیتی و مطلع نشدن کشور‌های در حال توسعه، از آن در سطح گسترده استفاده نمی‌کنند.

جاسمی همچنین می‌گوید: برای مسافت ۱۰۰۰ کیلومتر سامانه را رایگان نصب می‌کند و برای ۴۰ هزار کیلومتر هم دو سال ضمانت می‌دهد. البته تا کنون هیچ کدام از ادعا‌های او به دلایل نامعلوم رنگ واقعیت پیدا نکرده است.

پاسخ به ادعای مخترع خودروی آب‌سوز
چند سالی است در محافل علمی، اصطلاحی رایج شده به نام «نوابیغ» که با «نوابغ» نباید اشتباه شود. نوابیغ به کسانی اطلاق می‌شود که با شبه‌علم سعی می‌کنند ناممکن‌ها را ممکن کنند، مسائل حل نشده بزرگ را حل کنند یا نظریه‌هایی بی‌اساس طرح کنند و به شهرت برسند.

در جامعه علمی کشور تا وقتی که خودروی آب‌سوز ساخته نشود ذیل همین گروه از اختراعات دسته‌بندی می‌شود.

دکتر «شهرام آزادی»، عضو هیئت علمی دانشگاه خواجه نصیر درباره ادعای خودروی آب‌سوز می‌گوید: «خودروسازان خارجی سالانه میلیارد‌ها دلار با استفاده از برترین متخصصان برای تحقیق و توسعه در صنعت خودرو هزینه می‌کنند، ولی تاکنون هیچ کدام از این مراکز ادعای تولید خودروی آب‌سوز را نداشته‌اند؛ بنابراین باید از مدعیان تبدیل خودرو‌های متعارف به خودروی آب‌سوز پرسید چگونه مدعی دست یافتن به چنین فناوری با منابع و امکانات محدود خود شده‌اند، در حالی‌که مراکز میلیارد دلاری خارجی تاکنون چنین ادعایی نداشته‌اند؟»

دیگر مدعیان خودروی آب‌سوز
جاسمی، اولین کسی نیست که مدعی اختراع خودروی آب‌سوز شده بلکه همواره کسانی بوده‌اند که سعی داشته‌اند نام خودشان را به عنوان صاحب این اختراع به ثبت برسانند. البته تا کنون هیچ کدام از این ادعا‌ها عملی نشده است. در جهان این ادعا‌ها را «شبه‌علم» می‌خوانند و برخی معتقدند مطرح کنندگان این ادعا‌ها باید به اتهام کلاهبرداری پیگرد قانونی شوند.

احتمالا «چارلز گرت» اولین مدعی اختراع خودروی آب‌سوز باشد. او در سال ۱۹۳۵ اعلام کرد، از طریق الکترولیز هیدروژن می‌تواند انرژی مورد نیاز خودرو را تامین کند. در نهایت آقای گرت نتوانست این کار را عملی کند. در دهه ۸۰ «استنلی میر» بار دیگر بحث خودروی آب‌سوز را بر سر زبان‌ها انداخت. او مدعی بود با استفاده از یک پیل سوختی و به روش رزونانس الکتریکی، بخار آب به عناصر تشکیل‌دهنده‌اش تجزیه می‌شود.

سپس در محفظه احتراق موتور، با ترکیب دوباره عناصر هیدروژن و اکسیژن و تبدیل آن‌ها به آب، انرژی مورد نیاز خودرو تأمین می‌شود. در نهایت سال ۱۹۹۶ آقای «میر» در دادگاهی در اوهایو به جرم کلاهبرداری محکوم شد. سال ۲۰۰۲ شرکت Genesis World Energy مدعی شد دستگاهی برای جداسازی و ترکیب مجدد هیدروژن و اکسیژن ساخته است.

این شرکت حتی ۵/۲ میلیون سرمایه هم جذب کرد، اما چون کارشان هرگز رنگ واقعیت پیدا نکرد در سال ۲۰۱۶ موسس شرکت جریمه و به زندان محکوم شد. همچنین در سال ۲۰۱۲ «وقار احمد» پاکستانی ادعای مشابهی را مطرح کرد که اختراعش از سوی دانشمندان به خاطر نقض قوانین ترمودینامیک و دروغ بودن رد شد.

آیا ساخت خودروی آب‌سوز ممکن است؟
اغلب مدعیان ابداع خودروی آب‌سوز، الکترولیز آب در خودرو و سپس واکنش مجدد هیدروژن و اکسیژن را منبع انرژی برای حرکت خودرو می‌دانند. اما آیا این کار امکان‌پذیر است؟ پاسخ مثبت است. منتهی اشکال کار این جاست که برای انجام این کار ابتدا یک موتور قوی‌تر و بزرگ‌تر نیاز داریم که موفق شویم آب را الکترولیز کنیم.

آیا بهتر نیست انرژی را که صرف جدا کردن هیدروژن از آب می‌کنیم صرف به حرکت درآوردن خودرو کنیم؟ با پیشرفت‌هایی که حاصل شده به نظر می‌رسد در یکی دو دهه آینده استفاده از گاز هیدروژن برای به حرکت درآوردن خودرو‌های ابداعی ممکن است عملی شود.

یکی دیگر از ادعا‌های مخترعان خودرویی که با آب کار می‌کند، این است که آن‌ها می‌گویند تنها گاز خروجی از خودرویشان بخار آب خواهد بود. حال سوال این جاست که چرا همین بخار آب را هم دوباره به باک منتقل نمی‌کنند تا خودرویشان به کلی از سوخت‌گیری بی‌نیاز باشد؟ تا کنون پاسخی به این ابهامات داده نشده است.